Među rimskim ciframa nema nule, pošto starim Rimljanima nije bilo poznato da li je i nula broj
Stari Rimljani su od Grka naučili da broje. Kako se u njihovo doba ubrzano razvijala trgovina, rasla je potreba i da se brojevi zapisuju na što jednostavniji način. Tadašnji način zapisivanja brojeva došao je iz Grčke, ali je potekao sa istoka, a Rimljani su ga znatno usavršili. Zato je sedam simbola u ovom brojnom sistemu, I, V, X, L, C, D i M nazvano rimske cifre.
Oznaka za jedan obeležavala se znakom I, što odgovara jednom ljudskom prstu. Cifra pet, V, nastala je po liku ljudske šake sa pet prstiju, gde je palac rastavljen od ostalih. Cifra deset, X, koja odgovara broju prstiju na obe ruke, dobijena je kao lik dve prekrštene šake. Ostale cifre L (50), C (100), D (500) i M (1000) nastale su kao prva slova latinskih naziva za ove brojeve.
Rimske cifre se i danas koriste, najčešće pri nabrajanju ili zapisivanju godina. Vrednosti rimskih brojeva dobijaju se jednostavno. Kada se novi simbol dodaje sa desne strane veće cifre, on se sabira, kada se dodaje sa leve, on se oduzima. Tako je VI=6, XI=11, a LX=60, dok je IV=4, XL=40, a CD=400.
Među rimskim ciframa nema nule, pošto nekada nije bilo poznato da je i nula broj. Da bi se rimske cifre u nekom tekstu razlikovale od velikih latiničnih slova, najčešće se pisala i crta iznad njih. Ovaj način pisanja koristili su kasnije i Vizantijci, ali se danas više tako ne piše.